Vanaf 20 november t/m 1 december heeft plaats de 26ste editie van IDFA.
In deze editie zijn er drie documentaires van Argentinië geselecteerd:
- Mercedes Sosa, The Voice of Latin America van Rodrigo Hernan Vila
- The Death of Jaime Roldós van Lisandra I. Rivera en Manolo Sarmiento (Ecuador / Argentina)
- The Queen vanManuel Abramovich
en de documentair "Ariel" van de Canadees filmmaker Laura Bari.
Het volledige programma staat online en u kunt vanaf nu kaarten bestellen: http://www.idfa.nl/nl.aspx
Mercedes Sosa, The Voice of Latin America van Rodrigo Hernan Vila (Argentinië)
Met het overlijden van de Argentijnse folkzangeres Mercedes Sosa in 2009 verloor Latijns-Amerika een belangrijke stem. Niet die van haar kenmerkende warme zang, maar ook haar moedige proteststem: ze was de heldin van het volk. Als lid van 'Manifesto del Nuevo Cancionero' (The New Songbook Manifesto) stak ze haar veelal onderdrukte, kansarme fans een hart onder de riem. Met gevaar voor eigen leven. Ze ontving diverse doodsbedreigingen en werd in de jaren tachtig door het militaire regime zelfs verbannen. Maar haar fans en haar volk vergat ze nooit. Regisseur Rodrigo Vila volgt in dit uitgebreide portret van Sosa als mens, zangeres en activiste, de reis van haar zoon Fabian, die de nalatenschap van zijn moeder onderzoekt. Hij spreekt familieleden, vrienden en collega's uit de muziek over haar privéleven en muziekcarrière. Samen met hen bezoekt hij bovendien plekken overal ter wereld die belangrijk zijn geweest voor Mercedes, die op 74-jarige leeftijd stierf aan nierfalen. De vaak emotionele verhalen van de geïnterviewden en Fabian zelf worden aangevuld door Mercedes' eigen relaas, samengesteld uit de vele interviews die ze in de loop van haar carrière gaf. Het gelaagde portret wordt aangevuld door privéfoto's en archiefopnames van Sosa's in meerdere opzichten legendarische concerten.
The Death of Jaime Roldós van Lisandra I. Rivera en Manolo Sarmiento (Ecuador/Argentinië)
In 1979 werd Jaime Roldós Aguilera de eerste democratisch gekozen president van Ecuador. Op 24 mei 1981 kwamen hij en zijn vrouw Martha om bij een vliegtuigcrash. Was de crash een ongeluk of een doordachte aanslag op een jonge leider die in snel tempo veel vijanden op hoge plekken maakte? Zo ja, wie waren deze figuren? En is het niet toevallig dat enkele van Roldós' medestanders óók stierven tijdens een vliegtuigcrash? Regisseurs Manolo Sarmiento en Lisandra Rivera duiken in de archieven, spreken betrokkenen over de zaak en bezoeken Roldós' drie achtergebleven kinderen. In hun onderzoeksdocumentaire proberen ze te achterhalen wat er werkelijk achter de schermen speelde. Welke geheime krachten en belangen hadden het voor het zeggen? De persoonlijke verhalen over de achtergrond en de naweeën van Roldós' dood ontwikkelen zich tot een drama van Shakespeariaanse proporties. Archiefbeelden van officiële gelegenheden krijgen een andere lading door de toegevoegde informatie. In deze stevig onderbouwde film hopen de regisseurs antwoord te krijgen op vragen en bange vermoedens. Het drama vertelt een geschiedenis die, zo stelt Sarmiento in de voice-over, niet erg bekend is, maar wel degelijk een belangrijke rol speelt in de Ecuadoriaanse politiek en in die van de Latijns-Amerikaanse omstreken.
The Queen van Manuel Abramovich (Argentinië)
Het is carnaval, ergens in een dorp in Argentinië. Memi, een jaar of elf, bereidt zich erop voor om koningin van het carnaval te worden. Een fonkelende eer met kostuums, glitters en een waanzinnige hoofdtooi. “De kroon is enorm, weegt vier kilo en is afgezet met kristallen en amethisten.”, meldt Memi’s moeder trots. Terwijl zij en haar vriendinnen hun hoofd verliezen in de opwinding, loopt dat van Memi om van de spanning. De camera slaat het meisje van dichtbij gade. Ze ondergaat het gefrut van de volwassenen om haar heen – maar altijd buiten beeld – gelaten. Koninklijk, kun je wel zeggen. Memi’s gezicht verraadt niets, maar haar ogen spreken boekdelen. Bijvoorbeeld als haar moeder de voordelen van haarspray met verdovende xylocaïne bespreekt. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden, dat spreekt hier voor zich. Een les die Memi al vroeg moet leren. De mengeling van angst, trots en berusting in Memi’s blik is trefzeker gevangen. “Memi, nog iets strakker?”, vraagt haar moeder, en het meisje antwoordt: “Ik weet het niet, ik voel mijn hoofd niet meer.”
Ariel van Laura Bari (Canada)
Wanneer de Argentijnse Ariel op zijn 33ste door een ongeluk beide onderbenen verliest, besluit hij vrijwel direct om ooit weer te lopen. En wel met zijn eigen ontwikkelde, mechanische protheses. Wat hij met zijn benen niet meer kan, kunnen zijn handen gelukkig wel. Bovendien is hij als technicus behoorlijk inventief. Maar hoe pak je ondertussen het dagelijks leven op vanuit een rolstoel? De Canadese Laura Bari volgt Ariel tien jaar lang, vanaf de eerste periode na zijn ongeluk. De Argentijn zorgt voor zijn twee kinderen, klust in huis en rijdt zichzelf in zijn auto overal naartoe. En hij werkt onophoudelijk aan zijn mechanische benen. Hij ontwerpt, berekent en maakt met behulp van zijn dochter zelf gipsafdrukken van zijn knieën, waar zijn benen ophouden en de protheses moeten komen. Ondanks de soms loodzware weg naar zijn transformatie naar een weer lopende man, blijft Ariel steeds opvallend positief. Toch zorgt niet alleen de handicap voor tegenslagen: ook zijn scheiding resulteert in mentale hindernissen. In de jaren vol pieken en dalen zien we Ariel tussendoor in droomsequenties in het zand en op een zoutvlakte, waar hij omringd wordt door kunstbenen in verschillende materialen en dansende mensen. Blijft ooit opstaan slechts een mooie droom?
